niyyət

is. <ər.>

1. Məqsəd, məram, qəsd. Oxumaq niyyəti var. Niyyətini demək. Ov niyyətində olmaq. – Niyyətin hara, mənzilin də ora. (Ata. sözü). <Fərraşbaşı:> Bəli, Hacı Rəcəbəli Ağa Mərdan və Ağa Salmanın niyyətini duyub, şahzadəyə bildirmişdi. M. F. A.. Niyyət etmək (eləmək, qoymaq) – bir iş görmək arzusunda, məramında olmaq. <Sitarə:> Gəl toyumuz barəsində niyyət eləyək, gedək bayıra, qulaq asaq, görək kim nə eşidər. C. C.. <Fərəc:> Yox, niyyət eləmək azdır, Fizzə xanım, gərək ümumi iş uğrunda mübarizə edəsən! Ə. M.. Niyyətdən düşmək – bir işi yerinə yetirmək fikrindən əl çəkmək, məramından vaz keçmək. <Əsgər bəy:> Heydər bəy, bu niyyətdən düş, mənə bir on beş gün möhlət ver, mən sənə toyxərci hazır edim. M. F. A.. Niyyəti yerinə gəlmək (baş tutmaq) – arzusuna çatmaq, məramına, məqsədinə yetmək. Tale atanın xətrini sındırmadı, Kərimbəyin niyyəti yerinə gəldi. M. C.. . . . niyyətinə düşmək – bir şeyin qəsdində olmaq, bir şeyi məqsəd kimi qarşısına qoymaq, özünə məqsəd etmək. <Xəlil> o zaman Xədicəyə rast gəlmiş, evlənmək niyyətinə düşmüşdü. Ç..

2. Niyyətlə şəklində zərf – . . . məqsədlə, . . . arzusu ilə, qarşısına məqsəd qoyaraq (əsasən, «o», «bu» işarə əvəzlikləri ilə işlənir). Girdim bağa üzümə; Tikan batdı dizimə; Niyyətlə evdən çıxdım; Yar göründü gözümə. (Bayatı). Lotular bu niyyətlə evdən çıxıb padşahın imarətinə tərəf gəlməkdə oldular. «Aşıq Qərib». <Mozalanbəy:> Mən Qafqazı səyahət edirəm və bu niyyətlə Gəncəyə gəlmişəm. Ə. H..